پیری و معرکه گیری - محمدرضا شجریان

یرگه(یارکم) کار مو و تو دِرَه بالا می‌گیره
ذره ذره دِرَه عشقت تو دلم جا می‌گیره

روز اول به خودُم گفتُم ای‌یم مثل بَقی
حالا کم کم می‌بینُم کار دِرَه بالا می‌گیره
کار دره بالا می‌گیره
چن شبه واز مودوزُم چشمامَه تا صبح به چْخت (سقف)
با به یک سمت بی‌خودی مات مِمنه ، را می‌گیره

چن شبَه واز مث چهل سال پیش از ای مرغ دلُم
تو زمستون بَهِنه‌ی سبزه و صحرا می‌گیره
سِبزه و صحرا می‌گیره
تا سحر جُل می زنم (تکون می خورم) خواب به سراغُم نمیاد
هی دلُم مثل بِچِه بَهَنه‌ی بی‌جا می‌گیره

موگومش هرچی که مرگت چیه؟ کوفتی نمِگه
عوضش نق مِزنه ذکر خدایا می‌گیره
(به به، ساغ‌ اول، دمت گرم)
پیری و معرکه‌گیری که مِگن حال مویه
دِره کم‌کم ای کتاب صفحه پینجا می‌گیره
صفحه‌ی پینجا می‌گیره
هر که عاشق مِشه پنهون مِکِنه مثل اویه(2)
که سوار شُتُرَ و پوشتِشَه دولا می‌گیره

کتا کردن (کوتاه کردند) دامنا رَ تا بیخ رون مشتی عماد!
دیگه مجنون توی خواب دامن لیلا می‌گیره